ေခါင္းစဥ္တပ္မရတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု

ညေနခင္း ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ့ ဝရံတာေပၚမွာ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ။
တစ္ေန႔မွာေပါ့။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၊ စမ္းေခ်ာင္းလမ္းထဲက တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဝိုင္းဖြဲ႔ေသာက္စား ေနၾကပါတယ္။ဒီလိုပဲ စားရင္းေသာက္ရင္း၊ ေနာက္ရင္းေျပာင္ရင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စကားထမ်ားၾကပါေရာ။
စကားမ်ားရာကေန တစ္ဆင့္တက္ၿပီး လက္ေတြပါကုန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က ျဖဴျဖဴႏြဲ႕ႏြဲ႕။ တစ္ေယာက္က သန္သန္မာမာ။
တတိယသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ လက္မလြန္ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ ေအးရာေအးေၾကာင္း ထိုင္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲေတာ့
ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နပန္းလံုးတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ အင္အားျခင္း မယွဥ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔လူက တစ္ဖက္လူရဲ႕လက္ကို ပါးစပ္နဲ႕ကုန္းကိုက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲက်မွ….
အကိုက္ခံရတဲ့လူက ခ်က္ခ်င္းရုန္းထၿပီးေအာ္လိုက္တယ္။
ေဟ့ေကာင္ မင္း ယုတ္မာလွခ်ည္လားကြ..တဲ့။
ကိုက္လိုက္တဲ့လူကလဲ လန္႔ျဖတ္ၿပီး ထငိုတယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး…
ငါ … ငါ.. တကယ္ မရည္ရြယ္ပါဘူး သူငယ္ခ်င္း.. တဲ့။
ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဝုန္းခနဲ ထလိုက္တာ စားပြဲေတြေမွာက္၊ ပုလင္းေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ က်ကြဲျဖစ္ကုန္တယ္။
ဒါကို သူ ဂရုမစိုက္အားဘူး ။ အခန္းထဲကို ေျပးၿပီး အရက္ျပန္ပုလင္းေျပးရွာတာ။ ေနာက္ေတြ႔လဲေတြ႔ေရာ အကိုက္ခံရတဲ့လူရဲ႕လက္ကို ဆြဲၿပီး အရက္ျပန္ေတြ ပုလင္းလိုက္ ေလာင္းထည့္ေပးရွာတယ္။ အဲအခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္မွ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုက္လိုက္တဲ့လူကလဲ ထိုင္ရာကမထႏိုင္ပါဘူး ငိုေနတယ္။ အကိုက္ခံရတဲ့လူကလဲ ေမးရိုး ျပဳတ္ထြက္မတက္ အံႀကိတ္ထားတယ္။ အရက္ျပန္ေလာင္းေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ပုလင္းတစ္ခုလံုးကုန္သြားတာေတာင္ ဆက္ၿပီး ခါေလာင္းေနတုန္း။ သံုးေယာက္လံုးရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာေတာ့ ေနာင္တမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ဘာလို႔လဲ သိလား။
ကိုက္လိုက္တဲ့ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔လူမွာ ကုရာနတၳိေဆးမရွိတဲ့ HIV ပိုးရွိေနလို႔ပါပဲ။ ဒါကို သံုးေယာက္လံုးသိေနလို႔ေပါ့။
အခုေတာ့ အဲဒီ သံုးေယာက္ထဲက ကိုက္တဲ့လူနဲ႔ အကိုက္ခံရတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး AIDS နဲ႕ ကြယ္လြန္သြားၾကပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးေျပာျပတဲ့ အစ္ကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမ်က္ဝန္းေတြရီေဝေနပါတယ္။ အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ေနာင္တဆိုတာနဲ႔ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ပါေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလဲ ႏွစ္သိမ့္စရာ စကားလံုးမရွိပါဘူး။ ဒီအတိုင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ခဲ့ရတာပါ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခုကို မေက်နပ္သလိုပဲ။ ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္တာ္ သံုးသပ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခဲ့ရတာကိုေပါ့။
တစ္။ ။ ေရာဂါမရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို ေလးစားတယ္။ ဒီေရာဂါရွိေနတာကို သိရက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို မေရွာင္ဖယ္ဘူး။ ရင္းရင္းနီးနီးဆက္ဆံတယ္။ ပစ္ပယ္မထားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေရာ ဒီလိုလုပ္ႏုိင္ပါ့မလား။ မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမွာပါ။
ႏွစ္။ ။သံုးေယာက္စလံုးကို အျပစ္တင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီေရာဂါရွိေနမွန္းသိရက္သားနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို အတူမလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာ အရက္ေသာက္တာကို ေျပာတာပါ။ အရက္ေသာက္မယ့္အစား သံုးေယာက္သား ဘုရားမွာ ကုသိုလ္တစ္ခုခု ဥပမာ။ ေရြတိဂံုဘုရားမွာ တံျမက္လွည္းတာေပါ့။ လုပ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းမလဲ။
အခုေတာ့… … …
သံုး။ ။မိသားစု။ ဟုတ္တယ္.. အကိုက္ခံလိုက္ရတဲ့လူရဲ႕ မိသားစု။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို သြားေတြးမိတာ။ ခ်က္ျခင္းမသိေသးဘူး။ ေနာက္မွ သိတာ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းနည္းေၾကကြဲ လိုက္မလဲ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ဘဝတစ္ခုလံုးေပးလိုက္ရတာ။ ဘယ္သူ႔ကို သြားအျပစ္တင္မလဲ။ တစ္ကယ္လို႔ အကိုက္ခံရတဲ့လူသာ ကၽြန္ေတာ့္ ညီ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္… ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေတာင္မေတြးရဲဘူး။ (ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညီေလးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။)
ကၽြန္ေတာ္ေလ…. ဒီအေၾကာင္းေလးကို နားေထာင္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။
ညီေလးေရ..
သူငယ္ခ်င္းကို ခ်စ္တာ၊ ခင္တာ၊ ဂရုစိုက္တာ အစ္ကို ေလးစားပါတယ္။ အားေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက လူေကာင္းလား၊ လူဆိုးလား။ ေကာင္းတဲ့လူလား၊ မေကာင္းတဲ့လူလား ဆိုတာကို ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ ေသခ်ာ ခြဲျခားသိပါကြာ။ လူဆိုးဆိုၿပီး ပစ္ပယ္ထားရမယ္လို႔လဲ မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းတဲ့အခါ ပါတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုေတာ့ ဂရုစိုက္ပါ။ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း သတိဆိုတာ လြတ္သြားရင္ ကံၾကမၼာဆိုးနဲ႔ တိုးႏိုင္ပါတယ္။ အစ္ကို ေလးေလးနက္နက္ဆုေတာင္းပါတယ္။
အစ္ကို႔ ညီေလးတစ္ေယာက္…
သူငယ္ခ်င္းဆိုးေလးေတြနဲ႔ေပါင္းမိတဲ့အခ်ိန္ဟာ...
ေကာင္းတဲ့ ပါတ္ဝန္းက်င္၊ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာပဲ ျဖစ္ပါေစ လို႔
 -ကၽြန္ေတာ္ ဒီpost မွာ counter question ထြက္လာစရာ point ေတြ ထည့္မထားပါဘူး။
-သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ၿပီး သတိထားမိရံုသက္သက္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ကို share လုပ္ေပးတာပါ။
-အခ်ိန္ကုန္။မ်က္ေစ့ေညာင္းျဖစ္သြားရင္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္